Η επιστροφή της εμπειρίας μέσω της ίδιας της απαξίωσης της γλώσσας, στην προκειμένη περίπτωση της λογοτεχνικής-ποιητικής γλώσσας. Με αυτό τον τρόπο, μέσα από τον ίδιο της τον εαυτό, αναγκάζεται η γραφή να προχωρήσει σε μια ουσιαστική ρήξη με την τέχνη της αναπαράστασης θέτοντας το λογοτεχνικό υποκείμενο απέναντι από το κενό της ύπαρξης, μόνο του απέναντι στην προσπάθεια έκλυσης του απωθημένου-ακατέργαστου μέρους του που βρίσκεται εκεί πριν την ίδια την ύπαρξη του δομημένο ως γλώσσα που πάντα του διαφεύγει. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει η σκέψη να ξεφεύγει από τα στεγανά της εσωτερικότητας επιδιώκοντας το ποθητό άνοιγμα προς τα έξω, προς τον Άλλον που υπήρχε εκεί πριν τον ίδιο και θα συνεχίσει να υπάρχει πέρα από την ολοκληρωτική του εξαφάνιση. Αυτή η αρνητικότητα της γλώσσας οδηγεί σε εκείνη την πίστη αναμονής επιβεβαιώνοντας την αδυνατότητα του πνεύματος για νοηματικές κατασκευές ή τουλάχιστον προσπαθώντας να αποφύγει αυτόν το σκόπελο με την τίμια στάση να παραμένει τελευταίο μεταξύ των επιφανειακά ίσως τελεστών της συνάρτησης των ανθρωπίνων σχέσεων.